مبارزِ جامانده

من سوریه نبوده ام، هیچ کاسه ی آبی پشت سرم ریخته نشده ، هیچکس مرا به حضرت زینب نسپرده ،هیچ پلاک دوقسمتیِ کُد داری از گردنم آویزان نیست، هیچ وقت پایم به سرزمین شام نرسیده است سوار هواپیمای نظامی نشده ام و هیچ فرودگاهی را به مقصد دمشق پرواز نکرده ام، کوچه های باریک منتهی به حرم را با قدم های سنگین طی نکرده ام، من دستم به آن ضریحی که ستون ها احاطه اش کرده اند نرسیده است و پای ضریح عمه جانمان خون گریه نکرده ام.پوتین هایم ریف جنوبی حلب را قدم رو نرفته، فرنچِ نظامی نپوشیده ام،کلاش دو خشابه دستم نگرفته ام و پشت هیچ بیسیمی نام ابو نرجس را فریاد نزده ام. موج هیچ کورنتی مرا نگرفته است، و پایم از هیچ ترکشی لنگ نمیزند، به ستون دو از باغ زیتون رد نشده ام ، با اسم رمز یازهرا به دل تکفیری ها نزده ایم ، من روی تپه های خانطومان نبوده ام، آن تویوتای سفید پر از جنازه و مجروح را ندیدم، قطع شدن دست و سر بچه هایمان را ندیدم، لخته های خون هیچ بسیجی ای روی صورتم نپاشیده، گرمای سوختن دست و پای رزمنده های کنار تویوتا را حس نکرده ام. با اولین پرواز ، کنار تابوت رفیق هایمان برنگشتم، بقیه الله بستری نشده ام و هیچ دکتری بالای سرم گریه نکرده است، هر ماه دفترچه قرص هایم را با نگاه های متعجب به داروخانه چی ها نمیدهم، و هیچ کس از دیدن حجم قرص های یک جوان ۲۲ ساله غصه نمیخورد، من سوریه نبوده ام، وصیت نامه ای میان قرآن نگذاشته ام ،با هیچ وداعی دلم نلرزید ، درهیچ قرارگاهی قرنطینه نشده ام ،اسمم در هیچ لیست اعزامی نبوده است ،پشت هیچ تیرباری احساس غرور نکرده ام و با صدای صوت خمپاره ای دلهره نگرفته ام، من شهادت را به چشم ندیده ام، هرچه بود و ماند برایم، حسرت بود و داغی که مرهمی جز خون ندارد، تنها برای من هیچ ماند و هیچ و هیچ ..